Mijn eerste Franse lezer op school heette La clé sur la porte – de sleutel van de deur – en grappig genoeg was onze eerste huizenruil bij een Frans gezin. Deze uitwisseling vond plaats vele jaren nadat ik het grootste deel van mijn Frans was vergeten, dus toen de schoonmaakster van de Franse familie La Clé kwam overhandigen en ons veel over het huis en de buurt vertelde, hadden we moeite om haar snel gesproken Parijse taal te verstaan. Frans. Ze had een eenvoudige oplossing voor dat communicatieprobleem: ze sprak gewoon luider!
Maar we kregen onze sleutel en hadden een fantastische twee weken in Parijs. Sindsdien hebben we meer dan 30 ruilingen gedaan en op veel verschillende manieren sleutels van onze ruilhuizen ontvangen: opgehaald bij de buren (vrienden, familie etc.), gevonden onder een bloempot of de deurmat, in de konijnenkooi etc. .
Onze tweede huizenruil was met een gezin in Noord-Londen, dat besloot ons hun sleutel in een gewone envelop te sturen. We hebben de envelop wel gekregen, maar met een groot gat erin en zonder sleutel! Gelukkig was er nog tijd om ons een tweede sleutel te sturen die vóór ons vertrek arriveerde, dus met alle problemen die onze ruilpartners hadden doorgemaakt, dacht ik dat ik hun sleutel maar beter veilig kon bewaren en daarom in mijn bureaula kon leggen.
Nadat we in Londen waren aangekomen, namen we de metro en liepen vanaf het station naar ons uitwisselingshuis. Pas toen we daadwerkelijk voor de deur stonden, besefte ik dat ik me niet kon herinneren dat ik de sleutel had ingepakt! En dat bleek niet het geval te zijn! Hij lag nog – veilig – thuis in mijn bureaula, wat onze ruilfamilie bevestigde toen we ze belden. Gelukkig voor ons kon hun tienerzoon niet mee naar Denemarken, maar was die middag aan het werk in een restaurant niet ver van het huis, dus we konden daarheen gaan en zijn sleutel lenen. Sindsdien hebben mijn kinderen ervoor gezorgd dat ik de sleutel (of de instructies om deze te vinden) heb onthouden voor al onze uitwisselingen!
In ons eigen huis hebben we het sleutelprobleem voor eens en altijd opgelost toen we enkele jaren geleden nieuwe sloten met toetsenbord kregen. Nu verliest of vergeet niemand zijn sleutels en kunnen we voor elke wisselaar waarmee we ruilen gewoon een nieuwe code intoetsen. We kunnen deze oplossing dus echt aanbevelen als u zich niet veilig voelt om uw sleutels onder de deurmat te laten liggen – of het risico loopt dat ze verloren gaan bij de post. Als u niet zoveel geld wilt uitgeven, kunt u overwegen om een van die kleine sleutelkluisjes aan te schaffen die sommige huurvakantiewoningen hebben (zie foto). Ze zijn er in vele uitvoeringen en prijsniveaus, maar zelfs de goedkoopste zijn waarschijnlijk veiliger dan de deurmat of de konijnenkooi.
Bij een aantal van onze uitwisselingen was ook sprake van een autoruil, en voor de meeste hiervan hebben we onze auto op de parkeerplaats van onze lokale luchthaven achtergelaten zodat onze wisselaars deze konden ophalen. In het begin lieten we onze autosleutel achter bij de informatiebalie, waar het personeel hem graag bewaarde en bij aankomst aan onze wisselaars gaf. Maar op een jaar kwamen we daar en beseften we dat ze niet langer een informatiebalie hadden! Dus wat te doen? Vraag het maar aan de politie, zei iemand. En ja, de vriendelijke luchthavenpolitie was zo vriendelijk om onze autosleutels aan onze wisselaars door te geven. Op andere luchthavens hebben we autosleutels opgehaald bij het bagagedepot of iets dergelijks (tegen een kleine vergoeding), en sommige mensen maken hiervoor gebruik van valet parking. Maar ik heb ook kleine magneetdoosjes gezien die je in de wielkast van de auto kunt plaatsen.
Wat u ook met de sleutel doet, zorg ervoor dat u de locatie van de auto goed uitlegt! Na een ruil in Noord-Ierland keerden we terug naar onze lokale luchthaven en haalden onze autosleutel op met een briefje van onze ruilpartners over waar ze onze auto hadden geparkeerd. Maar we vonden het moeilijk om hun handschrift te lezen, dus het duurde even voordat we erachter kwamen dat ze dachten dat ze de auto in rij U D hadden geparkeerd. Het enige probleem was dat UD Deens is voor UIT, zoals in WEG UIT! Het kostte ons uiteraard een tijdje om de auto te vinden, maar we hebben erom gelachen!